انواع عفونت گوش و روشهای درمان
تاریخ انتشار: ۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۶۰۶۳۸۹
به گزارش «تابناک»، عفونت گوش یکی از مهمترین دلایل مراجعت به پزشک اطفال است. امروزه بیش از نیمی داروهای آنتیبیوتیکی که برای کودکان و نوزادان تجویز میشود به دلیل عفونتهای گوش است.
در صورت عدم درمان، عفونتهای گوش میتوانند منجر به مشکلات جدیتری مانند پارگی پرده گوش، ماستوئیدیت (التهاب استخوان ماستوئید)، مننژیت (آماس سر)، فلج صورت، و احتمالاً در بزرگسالان بیماری منیر شود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
گوش از سه قسمت اصلی تشکیل شده است. گوش خارجی شامل قسمت قابل مشاهده و مجرای منتهی به پرده گوش است. گوش میانی شامل استخوانهای کوچکی است که با ارتعاش خود صدا را تقویت و منتقل میکنند و با پرده توسط پرده گوش از گوش خارجی جدا شده است. گوش داخلی جایی است که صداها به پالسهای الکتریکی تبدیل میشوند و به مغز منتقل میشوند. هر کدام از این قسمتها میتواند به باکتری، قارچ یا ویروس آلوده شود و فرد به عفونت گوش دچار شود.
در این مقاله به بررسی انواع، علل، علائم و درمان عفونتهای گوش میپردازیم.
انواع عفونت گوشعفونت گوش انواع مختلفی دارد که با توجه به محل عفونت و نوع عفونت میتواند دستهبندی شود. مهمترین انواع عفونت گوش اوتیت مدیا (otitis media) یا عفونت گوش میانی و اوتیت اکسترنا (otitis externa) یا عفونت گوش خارجی است.
عفونت گوش میانی (اوتیت مدیا)عفونت یا التهاب گوش میانی که در علم پزشکی به آن اوتیت مدیا میگویند بیشتر در کودکان اتفاق میافتد اما بزرگسالان نیز ممکن است درگیر آن شوند. این نوع عفونت معمولاً به دنبال سرماخوردگی، آنفولانزا یا دیگر عفونتهای تنفسی میآید. دلیل آن این است که گوش میانی از طریق یک کانال کوچک به نام شیپور استاش یا لوله استاش (Eustachia tube) به مجرای تنفسی فوقانی متصل است. میکروبهایی که در بینی یا سینوسها رشد میکنند میتوانند از طریق لوله استاش وارد گوش شوند و در آنجا به رشد خود ادامه دهند.
اوتیت مدیا هر چند در بزرگسالان نیز میتواند اتفاق بیفتد اما در کودکان بسیار شایعتر است. تقریباً از هر ۴ کودک ۳ کودک تا سن ۳ سالگی دستکم یک بار عفونت گوش میانی را تجربه میکنند.
اوتیت مدیا خود دارای سه نوع است:
اوتیت مدیای حاد (acute otitis media)
این عفونت گوش میانی به طور ناگهانی اتفاق میافتد و باعث التهاب و قرمزی گوش میشود. مایعات و ترشحات درون گوش محبوس و باعث بروز تب و درد گوش در کودک میشود. عفونت گوش میانی حاد در کودکان دارای علائمی مانند کشیدن گوش، گریه، بیقراری، تب و ضعف بدنی است، بنابراین والدین در صورت مشاهده این علائم باید فرزند خود را نزد یک متخصص گوش،حلق و بینی ببرند.
التهاب گوش میانی با ترشح به تجمع مایع غیرعفونی در گوش میانی اطلاق میشود که معمولاً بدون علامت است. این مایع ممکن است به دلیل یک سرماخوردگی، گلودرد یا عفونت مجرای تنفسی فوقانی در گوش تجمع کند. اوتیت مدیا با ترشح معمولاً پس از ۴ تا ۶ هفته خودبهخود بهبود مییابد اما در برخی موارد ممکن است ادامه پیدا کند و تبدیل به اوتیت مدیای حاد یا مزمن شود. این نوع اوتیت مدیا در پسران بیشتر از دختران اتفاق میافتد و در فصلهای پاییز و زمستان شایعتر است.
اوتیت مدیای مزمن همراه با ترشحگاهی ممکن است مایع غیرعفونی در گوش میانی به مدت طولانی (بیش از سه ماه) باقی بماند یا پس از بهبود پیدا کردن مجدداً عود کند. اوتیت مدیای مزمن با ترشح معمولاً به دلیل اختلال شیپور استاش اتفاق میافتد و با ایجاد مشکلات شنوایی در کودکان میتواند فرایند یادگیری و تحصیل آنها را مختل کند.
علایم عفونت گوش میانی احساس درد ملایم در گوش احساس فشار در گوش که مدت زیادی ادامه دارد بیقراری در کودکان بیخوابی خارش غیرطبیعی گوش ترشح مایع چرکین از گوش کاهش شنوایی تب (بهویژه در کودکان و نوزادان)این علائم ممکن است ادامهدار باشند یا هر از چندگاهی ناپدید شوند و دوباره بروز کنند. علایم میتوانند در یک یا هر دو گوش ظاهر شوند. در صورت عفونت هر دو گوش شدت درد معمولاً بیشتر است. علایم عفونت مزمن گوش معمولاً از عفونت حاد گوش کمتر است. عفونت گوش در نوزادان معمولاً با تب همراه است، بنابراین در صورتی که نوزاد زیر ۶ ماه شما دارای تب بالای ۳۹ درجه است یا علایم عفونت گوش دارد حتماً باید به متخصص مراجعه کنید.
نحوه تشخیص عفونت گوش میانیمتخصص گوش برای تشخیص عفونت گوش علاوه بر معاینات فیزیکی و بررسی سوابق پزشکی با استفاده از یک اتوسکوپ گوش و پرده گوش را معاینه میکند. اتوسکوپ ابزاری است که به پزشک امکان مشاهده داخل گوش را میدهد. پزشک با معاینه داخل گوش وجود موارد زیر را بررسی میکند:
قرمزی، حباب هوا، یا مایع چرکین در گوش میانی ترشح مایع از گوش میانی سوراخ در پرده صماخ باد کردن یا افتادن پرده صماخاگر عفونت پیشرفته باشد پزشک ممکن است نمونهای از مایع درون گوش را بردارد تا با انجام آزمایش روی آن امکان وجود باکتریهای مقاوم در برابر آنتیبیوتیک را بررسی کند. برای تشخیص گسترش احتمالی عفونت به دیگر نقاط ممکن است به یک سیتی اسکن نیز نیاز باشد.
همچنین آزمایشی به نام تمپانومتری وجود دارد که با استفاده از آن عملکرد ساختار گوش میانی و تغییر فشار در گوش میانی مورد ارزیابی قرار میگیرد. البته انجام این آزمایش برای کودکان و نوزادان مشکل است زیرا فرد باید در هنگام انجام آزمایش بیحرکت بماند و گریه یا صحبت نکند. برای کودکانی که به کرات دچار عفونتهای گوش میشوند ممکن است یک آزمایش شنوایی نیز انجام شود.
عفونت گوش خارجی (otitis externa)التهاب گوش خارجی که در اصطلاح پزشکی به آن اوتیت اکسترنا و به صورت عامیانه (به دلیل شیوع آن در بین شناگران) به آن «گوش شناگر» (Swimmer’s ear) میگویند عفونت یا التهاب کانال گوش بین پرده گوش و گوش خارجی است. این عفونت گوش میتواند به دلیل قرار گرفتن در معرض آب آلوده یا آسیب فیزیکی ناشی از تمیزکردن بیشازحد گوش خارجی اتفاق بیفتد.
علائم گوش شناگرعلائم عفونت گوش خارجی معمولاً در ابتدا خفیف هستند اما ممکن است اگر درمان نشود یا عفونت گسترش یابد شدیدتر شوند. به طور کلی پزشکان علائم گوش شناگر را برحسب میزان شدت به سه دسته خفیف، ملایم و شدید دستهبندی میکنند.
علایم خفیف اوتیت اکسترنا شامل این موارد است:
خارش در مجرای گوش قرمزی خفیف در گوش درد خفیف که با کشیدن لاله گوش یا فشار دادن برجستگی کوچک جلوی گوش (زبانه گوش) شدیدتر میشود اندکی ترشح ماده شفاف و بیبوعلائم گوش شناگر رو به پیشرفت عبارتند از:
خارش شدیدتر افزایش درد افزایش سطح قرمزی پوست داخل گوش خارجی ترشح زیاد مایع از گوش احساس پر بودن گوش و انسداد نسبی مجرای گوش ناشی از ورم، مایع یا جرم کاهش شنواییعلائم اوتیت اکسترنای پیشرفته شامل موارد زیر است:
درد شدید که ممکن است به صورت، گردن یا کنار سر نیز کشیده شود انسداد کامل مجرای گوش سرخی یا التهاب گوش خارجی تورم گرههای لنفاوی در گردن تب عفونت گوش داخلیعفونت گوش داخلی به عفونت یا التهاب داخلیترین بخشهای گوش گفته میشود. در بیشتر مواقع عفونت گوش درونی در واقع یک عفونت به معنای واقعی کلمه نیست بلکه التهاب بخشهایی از گوش است که مسئول حفظ تعادل و شنوایی هستند (از جمله پیچال یا لابیرنت استخوانی). در این حالت به این بیماری آماس گوش درونی یا لابرینتیت (Labyrinthitis) میگویند. البته گاهی نیز ممکن است عفونت گوش داخلی یک عفونت واقعی ناشی از ویروس یا باکتری باشد.
علائم عفونت گوش درونیعلایم عفونت گوش داخلی عبارتند از:
سرگیجه مشکل عدم تعادل و راه رفتن حالت تهوع استفراغ کاهش شنوایی گوش درد وزوز گوش عفونت گوش در کودکانعفونت گوش در نوزادان و کودکان شایعتر از بزرگسالان است. دلایل مختلفی وجود دارد که کودکان بیشتر از بزرگسالان در معرض خطر عفونتهای گوش قرار دارند. یکی از این دلایل آن است که شیپورهای استاش در کودکان کوچکتر و دارای شیب کمتری است. این خروج مایعات از گوش را حتی در شرایط عادی سختتر میکند. در صورت تورم یا انسداد لولههای استاش با ترشحات بر اثر سرماخوردگی یا دیگر بیماریهای تنفسی عمل خروج مایعات ممکن است به کلی ناممکن شود.
دلیل دیگر شیوع عفونتهای گوش در کودکان سیستم ایمنی ضعیف آنهاست. سیستم ایمنی کودکان و نوزادان به اندازه بزرگسالان نمیتواند با عفونتها مقابله کند زیرا هنوز در حال تکامل است.
آدنوئیدها به عنوان بخشی از سیستم ایمنی بدن به باکتریهای درحال عبور از بینی و دهان واکنش نشان میدهند. گاهی اوقات باکتریها در آدنودئیدها محبوس میشوند و یک عفونت مزمن ایجاد میکنند که میتواند به شیپورهای استاش و گوش میانی منتقل شود.
عفونت گوش در بزرگسالانبزرگسالان اگرچه کمتر دچار عفونت گوش میشوند اما از این بیماری مصون نیستند. همچنین برخلاف کودکان که عفونتهای گوش در آنها معمولاً کمخطر و گذرا هستند. عفونت گوش در بزرگسالان ممکن است نشانه یک مشکل پزشکی جدیتری باشد. در بسیاری از مواقع عفونت گوش علت گوش درد در بزرگسالان است. احتمال بروز عفونت گوش در بزرگسالان سیگاری، کسانی که در محیطهای آلوده کار میکنند، و شناگران بیشتر است. در صورتی که علایم عفونتهای گوش را دارید پس از چند روز درصورت عدم بهبود به یک متخصص گوش، حلق و بینی مراجعه کنید.
علت عفونت گوش چیست؟به طور کلی عفونتهای گوش به دلیل آلودگی میکروبی یا ویروسی در قسمتهای مختلف گوش اتفاق میافتند. دلایل عفونت گوش با توجه به نوع عفونت متفاوت است. برخی از علل و عوامل خطر عبارتند از:
عفونتهای مجرای تنفسی فوقانی تغییر ناگهانی در فشار هوا (برای مثال هنگام مسافرت هوایی) شیپور استاش کوچکتر از حد نرمال، یا انسداد شیپور استاش شکاف کام سیستم ایمنی ضعیف به دلیل سن پایین (کودکان) شنا در آب آلوده عدم خشک کردن کامل گوش پس از شنا و استحمام تمیز کردن وسواسگونه و خشن گوش که میتواند به بافتهای حساس گوش آسیب وارد کند حساسیت به مواد آرایشی و جواهرآلات درمان عفونت گوشبسیاری از عفونتهای خفیف گوش خودبهخود بهبود مییابند و نیازی به مراجعه به پزشک نیست. برای کاهش علائم عفونت خفیف گوش میتوانید از درمانهای خانگی مانند قرار دادن حوله گرم روی گوش و محلول آب نمک استفاده کنید. همچنین استفاده از داروهای مسکن بدون نسخه مانند ایبوپروفن، قطرههای گوش بدون نسخه و داروهای دکونژستان مانند سودوافدرین برای رفع گرفتگی بینی میتواند به درمان عفونت خفیف گوش کمک کند.
اگر پس از چند روز علایم بهبود پیدا نکرد یا شدیدتر شد باید یک وقت ملاقات با یک متخصص گوش تدارک ببینید. اگر عفونت مزمن باشد پزشک شما ممکن است برایتان آنتیبیوتیک تجویز کند.
اگر فرزند شما زیر ۲ سال سن داشته باشد و علائم عفونت گوش داشته باشد احتمالاً پزشک برایش آنتیبیوتیک تجویز میکند. کامل کردن دوره مصرف آنتیبیوتیک بسیار مهم است حتی اگر پس از چند روز علائم عفونت ناپدید شوند.
در صورتی که درمانهای دارویی موثر واقع نشوند یا شما در یک دوره زمانی کوتاه چندین مرتبه به عفونت گوش مبتلا شدهاید ممکن است پزشک گزینه جراحی را پیشنهاد کند. در این روش لولههایی در گوش جاگذاری میشوند تا از طریق آنها مایع درون گوش تخلیه شود.
در بیمارانی که آدنوئیدها (لوزه سوم) آنها بیش از حد بزرگ شده است ممکن است نیاز به عمل جراحی برداشتن لوزه سوم (آدنوئیدکتومی) باشد.
عوارض بلندمدت عفونت گوش چیست؟عفونتهای گوش درصورت عدم درمان میتوانند در درازمدت باعث مشکلات دیگری برای کودکان یا بزرگسالان شوند. این عوارض اگرچه شایع نیستند اما برای سلامت فرد خطرناکاند. از مهمترین عوارض تاخیر در درمان عفونت گوش میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
کاهش شنوایی دائمی تاخیر در فرایند زبانآموزی و اختلال گفتار در کودکان ماستوئیدیت (عفونت استخوان ماستوئید جمجمه) مننژیت (عفونت باکتریایی غشای مغزی-نخاعی) پارگی پرده گوش چطور از عفونت گوش جلوگیری کنیم؟برای کاهش خطر ابتلای خود و فرزندانتان به عفونتهای گوش موارد زیر را رعایت کنید:
گوشهای خود (یا فرزندتان) را دائماً با شستشو و استفاده از گوشپاککن پنبهای تمیز نگه دارید. دقت داشته باشید حتماً پس از شستشو و شنا گوشها را کاملاً خشک کنید. تا حد امکان از سیگار کشیدن و قرار گرفتن در معرض دود سیگار بپرهیزید – اگر نمیتوانید سیگار را ترک کنید به هیچ وجه در نزدیکی نوزادتان سیگار نکشید. از چیزهایی که به آنها حساسیت دارید دوری کنید و داروهای ضدحساسیت خود را به طور مرتب مصرف کنید. دستهای خود را مرتب بشویید و سعی کنید از افرادی که علایم سرماخوردگی یا دیگر عفونتهای تنفسی دارند دوری کنید. واکسیناسیون را جدی بگیرید. نوزاد خود را با شیر مادر تغذیه کنید. از پستانک برای آرام کردن نوزاد خود استفاده نکنید. تحقیقات نشان داده است مکیدن پستانک علاوه بر کم کردن تمایل کودک به مکیدن پستان مادر، به دلیل پتانسیل بالای جذب آلودگی باعث افزایش ۹۰ درصدی خطر ابتلای کودک به عفونت گوش میانی میشود.منبع: drsaeedi.com
منبع: تابناک
کلیدواژه: فطریه عماد افروغ کفاره روزه دربی ۱۰۰ تالاب میقان عباسعلی براتی پور بهداشت و درمان عفونت بدن گوش فطریه عماد افروغ کفاره روزه دربی ۱۰۰ تالاب میقان عباسعلی براتی پور کودکان و نوزادان عفونت گوش داخلی عفونت گوش میانی اتفاق می افتد عفونت های گوش عفونت گوش گوش میانی عفونت گوش شیپور استاش برای کودکان علایم عفونت سیستم ایمنی کاهش شنوایی درمان عفونت آنتی بیوتیک علائم عفونت التهاب گوش گوش خارجی متخصص گوش گوش شناگر موارد زیر عفونت ها پرده گوش
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tabnak.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تابناک» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۶۰۶۳۸۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بیماری ترانه علیدوستی چیست؟ / همه چیز درباره سندرم «درِس»
آفتابنیوز :
حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم درِس DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندامها و ایجاد اختلالات خودایمنی...
بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع داروها به شمار میرود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاریهای خونی و درگیری اندامهای مختلف است.
متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی میدانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی داروها رخ میدهد. علائم ممکن است هفتهها پس از شروع داروی مشکل زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع داروهای مشکوک و استفاده از داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.
سندرم دِرِس
سندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته میشود، یک واکنش شدید به تعدادی از داروهای تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع ۴ طبقه بندی میکنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندامها را تحت تاثیر قرار میدهد و میزان مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ گزارش شده است.
بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از ۱ در هر ۱۰۰۰ تا ۱ در هر ۱۰۰۰۰ نفر پس از قرار گرفتن در معرض داروهای محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف ۲ تا ۶ هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ میدهد و باعث ایجاد ویژگیهای مشخص و در عین حال متغیری میشود که بر پوست و اندامهای متعدد تاثیر میگذارند.
سندرم «درِس» چرا ایجاد و چگونه درمان میشود، عوارض ماندگار آن کدامهاست؟ (عصرایران)
علل
سندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ میدهد که شامل فعال شدن سلولهای T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکینها است. با استناد به مقالهای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، داروهای رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:
- داروهای ضد تشنج
- داروهای ضد ویروس
- آنتی بیوتیکها
- آلوپورینول
- مگزیلتین
- تثبیت کنندههای خلق و خو و داروهای ضد افسردگی
- عوامل بیولوژیک
شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:
- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS
- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی داروها
فعال شدن مجدد برخی ویروسها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی ۶ (HHV ۶)
علائم
برخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور میتواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیلهای بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر میشوند، گرفته شده است.
علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:
- تب
- بثورات پوستی یا جوش
- ائوزینوفیلی
- لنفوسیتوز آتیپیک
- تورم غدد لنفاوی
التهاب اندامهای داخلی
تشخیص
سندرم DRESS میتواند با علائم مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماریهای دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک میسازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.
به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:
- سابقه بستری شدن در بیمارستان
- راش حاد
- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است
علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:
- تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد
- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل
- درگیری حداقل یک اندام داخلی
- ناهنجاری در شمارش سلولهای خونی
در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعهای از معیارها را پیشنهاد کرده اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال سازی مجدد HHV ۶ هم میشود.
سندرم «درِس» چرا ایجاد و چگونه درمان میشود، عوارض ماندگار آن کدامهاست؟ (عصرایران)
درمان
تشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار میروند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.
پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم میشود. گزینههای مطرح میتوانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندامهای آسیب دیده بستگی دارند.
کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک میتوانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.
علاوه بر این در مطالعهای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال ۲۰۱۸ مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب میشود.
سایر درمانهای موثر عبارت اند از:
- سرکوب کنندههای سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین
- کورتیکواستروئیدهای موضعی برای تسکین بثورات پوستی
- ایمونوگلوبولین داخل وریدی
پلاسمافرزیس
عوارض
حتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندامها و ایجاد اختلالات خودایمنی.
یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماریهای جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال ۲۰۱۷، بیماریهای تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایعترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.
آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینهای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.
بیماریهای عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعهای در سال ۲۰۱۳ نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماریهای عفونی مانند هرپس و ذات الریه باشند.
تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقهمندان قرار گرفته اند.
منبع: عصرایران